Louise Bestoon heeft gedurende de weekends last van de luide muziek die haar buurman tot diep in de nacht draait. Ze noemt hem Mr. Fahrenheit en omschrijft hem als een meedogenloze, egocentrische hedonist. Het is vaak onmogelijk hem dit te zeggen op het moment dat de muziek hard klinkt. Maar als ze het een keer kan zeggen, is hij weinig bereid het volume tot een aanvaardbaar niveau terug te schroeven. Louise neemt haar toevlucht tot het loket Geluidsoverlast van de gemeente Cambridge. Als de gemeenteambtenaar aankomt, stopt de muziek, en dus kunnen ze de buurman nooit betrappen. De ambtenaar raadt Louise aan om een geluidsoverlastdagboek bij te houden en alle interacties met de buurman te noteren. Soms draait de buurman klassieke muziek en recent een jongenskoor dat liturgische gebeden zingt. Hij weet dat hij Louise daarmee kan raken want dit gezang lijkt erg op dat van het koor waarin haar zoon Joseph zingt. Joseph gaat naar het prestigieuze Saviour College. Een toelatingsvoorwaarde voor deze school is deelname aan het jongenskoor. Daardoor kan Joseph alleen in de schoolvakanties thuis zijn, zeer tegen de zin van Louise, die vindt dat de school haar zoon heeft afgepakt. De echtgenoot van Louise, Stuart, heeft de neiging haar te beschouwen als een neuroot met een slaapgebrek. Louise zinkt steeds dieper weg in een paranoïde waan. Ze ontdekt het idyllische Swallowfield als een oase van rust en hoopt zo haar trauma te overleven.
Een duister koor van Sophie Hannah munt uit door de rake en pittige typering van de personages (bijvoorbeeld de slaphaarman, de wandelschoen), de dialogen die zo uit het leven gegrepen zijn, een originele woordkeuze (bijvoorbeeld rugzak wordt drugzak) en een beeldende taal (‘waarbij de rest van zijn handen naar voren steekt als een gewei’). Voorts getuigt dit boek van een goed psychologisch inzicht. De auteur slaagt erin van een eenvoudig, banaal feit zoals geluidsoverlast een roman te schrijven die de lezer kan boeien, ondanks de bizarre ervaringen van het hoofdpersonage. Het verhaal wordt in de ik-vorm gebracht door Louise die getraumatiseerd is. Je kan spreken van een psychosomatische gehoorhallucinatie door stress. Louise gaat volledig op in haar eigen gedachten en neemt die voor werkelijkheid. De auteur noemt haar boek een griezelverhaal en geeft meer informatie in een nawoord, getiteld ‘Mijn relatie met geesten’. Dit is een portret van een psychisch erg zieke vrouw die achtervolgt wordt door muziek die zij alleen kan horen, gezongen door een koor dat alleen zij kan zien. De auteur schrijft vooral psychologische thrillers en misdaadromans, maar ze schreef ook kinderboeken en poëzie. [Karlo Keersmaekers] Verberg tekst

Louise, die met haar echtgenoot in Cambridge woont, heeft het moeilijk omdat haar 7-jarig zoontje op een kostschool is aangenomen als aspirantlid van het jongenskoor en daardoor alleen in de vakanties thuis is. Bovendien heeft ze een buurman die regelmatig harde muziek draait en zo haar nachtrust verstoort. Daarom koopt ze een tweede huis in een afgelegen park maar ook daar wordt ze achtervolgd door koormuziek, gezongen door een koor dat alleen zij kan zien. De liefhebbers van Hannah, bekend door haar psychologische thrillers, zullen dit boek toch wel als teleurstellend ervaren. Niet alleen door het ontbreken van de politieman Simon Waterhouse maar ook door het gemis van echte spanning. Het verhaal wordt beschreven vanuit de hoofdpersoon en ontrolt zich tergend langzaam, het leest wel vlot maar het is saai en weinig opwindend. Pas aan het eind ontrolt zich in sneltreinvaart de voorspelbare ontknoping. Hopelijk was dit een eenmalig uitstapje in de geestenwereld. Kleine druk en ruime interlinie. Verberg tekst