De titel van dit boek stond ooit boven een blog dat in 2014 verscheen en veel bijval kreeg van andere Britse 'zwarte' burgers die datzelfde gevoel van hopeloosheid deelden om met 'witte' mensen te praten over racisme in Groot-Brittannië. Dit zijn mensen, aldus de auteur (geboren in 1989), die hun illusies over een redelijk egalitaire, niet-racistische Britse samenleving niet kunnen opgeven, ondanks alle onderzoeken – en dagelijkse ervaringen van 'gekleurde' mensen met onderwijs, politie, werkgevers en anderen – die tot op heden zo pijnlijk telkens weer het tegendeel bewijzen. Deze 'witte' Britten schieten snel in het defensief – logisch, vindt ook de auteur, als je niet vanaf je kinderjaren meemaakt hoe het hele leven anders is als je 'gekleurd' bent. De auteur probeert ook goed te maken dat in het onderwijs in haar jeugd wel aandacht werd besteed aan Amerikaanse zwarte helden als Martin Luther King, maar niet aan de Britse geschiedenis van racisme en degenen die het uitdaagden. Jammer dat in dit boek reflectie op het werk van enkele Britse intellectuele voorgangers ontbreekt. Het boek sluit af met eindnoten. Verberg tekst