Kraai voelt zich eenzaam en wil aansluiting vinden bij een groep kwetterende vogeltjes (mees, parkiet en vink). Die schrikken van zo'n grote, zwarte vogel en spreken kwaad over hem ("Zelfs geen streepje kleur... Dat is niet pluis... Vast een gemene rover"). Kraai wil van zijn zwarte kleur af ("Ik ben een griezel") en beschildert zich achtereenvolgens als een mees, parkiet en vink. Het helpt natuurlijk niet: de zangvogeltjes vinden hem nog monsterlijker. Kraai huilt zijn kleuren weg. De vogeltjes keren bedeesd terug en denken dat kraai die monsterlijke mees, parkiet en vink heeft verjaagd ("Jij hebt ze weggejaagd met je stoere zwarte snavel en je donkere veren"). Kraai laat hen graag in die illusie en wordt als held verwelkomd in het clubje.
'Pikzwart', 'niet pluis', 'rover', 'griezel'... Hoewel dit prentenboek over een kraai die aanvaard wil worden bij een stel kleurige zangvogels uitgaat van de zwarte verschijning van de kraai zelf, denk je als lezer al vlug aan onze interculturele samenleving en dan zijn woorden zoals daarnet opgesomd op zijn minst ongelukkig gekozen. Het was misschien niet de bedoeling van Leo Timmers om een verband te suggereren tussen zijn kraaiverhaal en culturele diversiteit, maar de associatie is onvermijdelijk en daar had Timmers toch moeten aan denken. Stel je voor dat dit prentenboek voorgelezen wordt in een klas waar kinderen van Afrikaanse ouders deel van uitmaken. Ook de 'oplossing', die ligt in de stoere verschijning van kraai, lijkt niet zo gelukkig met het oog op sommige publieke manifestaties van allochtone jongeren! Los van een link met de interculturele problematiek blijft dit verhaaltje nogal naïef en weinig origineel. Het was misschien een mooie vondst om een kraai te contrasteren met zangvogeltjes, en Timmers brengt dat contrast op zijn kenmerkende manier knap in beeld, maar het thema 'kleuren' roept nu eenmaal gevoelige zaken op waar je als prentenboekauteur maar beter rekening mee houdt. [Chris Bulcaen]

Als Kraai hoort én voelt (!) dat de kleurige Mees, Parkiet en Vink bang voor hem zijn en hem niet vertrouwen omdat hij zwart is, stort hij helemaal in. Hij is verdrietig en somber en hij denkt ‘was ik maar anders’. In die gedachte zit voor hem dan ook de oplossing: in de kleuren van Mees, Parkiet en Vink zal niemand bang meer voor hem zijn! Maar het tegendeel is waar. Dikke tranen rollen over zijn wangen en spoelen de verf van hem af. Als Mees, Parkiet en Vink denken dat Kraai hen met zijn zwarte snavel en veren heeft gered van ‘die vreemde vogels’, zegt Kraai niets. Dat vertelt hij zijn nieuwe vrienden misschien later nog wel eens. Prachtig prentenboek, waarin de maker weinig details of tekst nodig heeft om zijn boodschap krachtig neer te zetten, ook omdat Kraai meteen je hart steelt. ‘Anders zijn’, een complex, maatschappelijk actueel vraagstuk in een voor jonge kinderen herkenbaar jasje gegoten – aanrader als startpunt van gesprek of ‘een kijkje in de spiegel’. Voor alle Kraaien, Mezen, Parkieten en Vinken van de wereld: lezen maar! Vanaf ca. 4 jaar.