Journalist en publicist Johan Op de Beeck lijkt op het eerste gezicht een unusual suspect om een werk over de blues te schrijven. Hij is vooral bekend als voormalig nieuwsanker van de VRT, Kanaal Z en TV Limburg en maker van straffe documentaires als Masters of the Game. Geloofsbrieven genoeg als (onderzoeks)journalist, maar wie kon vermoeden dat de man niet alleen een niet onverdienstelijk bluesgitarist is, maar bovendien een gepassioneerd en uitermate onderlegd liefhebber van de blues?
Met Blues: seks, moed en tegenspoed heeft Op de Beeck niet zomaar een boek over de blues geschreven, maar een Nederlandstalig standaardwerk over de invloed van dat archetypisch Amerikaanse muziekgenre in Vlaanderen. De auteur probeert te achterhalen waarom de blues, geworteld in de schaduwzijden van het bestaan en uitdrukking gevend aan zoveel duistere gedachten, zowel de speler als de luisteraar zo’n kracht en steun kan geven. Daarvoor gebruikt Op de Beeck een originele invalshoek: hij laat Vlaamse (blues)muzikanten vertellen over hun bluesidolen en hangt zijn verhaal op aan die kapstokken.
Na twee inleidende hoofdstukken over respectievelijk de oorsprong van de blues — het genre heeft zowaar Schotse roots, lezen we hier — en het belang van Robert Johnson voor het genre, laat de auteur onder anderen Arno, Roland en Boogie Boy vertellen over hun respectieve helden Sonny Boy Williamson, Lightnin’ Hopkins en John Lee Hooker. Ook Muddy Waters, Howlin’ Wolf, Eddie Boyd, Little Walter en T-Bone Walker komen uitvoerig aan bod. Een uitgelezen kransje, representatief, maar niet exhaustief. Telkens weer oude, meestal gestorven, soms vergeten Amerikaanse bluesmuzikanten die hun onuitwisbare stempel hebben gedrukt op de muzikanten in de lage landen. De verhalen van de bluesmannen zijn saga’s, geheimzinnig, dramatisch, gewelddadig. Het zijn verhalen van creatieve mensen die zo probeerden te ontsnappen uit hun ellendige bestaan, in een door rassenhaat verziekt en verdeeld Amerika. Maar die een onvoorstelbaar belangrijke rol spelen in ons eigen cultureel erfgoed. Want de band tussen blues en de moderne westerse populaire muziek is vergelijkbaar met de band tussen vader en moeder en hun kinderen: van wezenlijk belang, dus. Rockmuzikanten keren op belangrijke momenten in hun leven naar de blues terug, of ze nu John Mayall, Eric Clapton, Chris Rea of Keith Richards heten.
Op de Beeck vertelt haast achteloos een hoop verhalen, anekdotes, weetjes over de blues. Hij glijdt daarbij soepel over de golven van de oceaan die zich tussen de lage landen en de Verenigde Staten bevindt, maar zonder dat de lezer het merkt, slaagt hij erin om in zijn verhalen een structuur te steken die ervoor zorgt dat hij ongemerkt alle belangrijke aspecten van de blues in kaart brengt. Blueszangers zijn verhalenvertellers, en ook Op de Beeck is een meesterverteller, waardoor het boek soms de allure krijgt van een avonturenroman. De passie waarmee hij zijn onderwerp behandelt, leidt overigens op geen enkel moment tot hagiografie, maar werkt aanstekelijk voor de lezer.
Dit boek is geen geschiedenis van de blues. En toch weer wel. Het springt van heden naar verleden, op zoek naar de roots van de rootsmuziek bij uitstek, maar met één oog op de toekomst in het overzicht van de jonge Belgische blueswolven die Op de Beeck in het laatste hoofdstuk bespreekt.
De auteur geeft ook een summiere shoppinglijst mee van cd’s en dvd’s van de besproken Amerikaanse artiesten, net als uitgebreide voetnoten, een bibliografie en namenregister. Het boek bevat bovendien mooi fotomateriaal, een frisse mix van klassieke, iconische bluesfoto’s en Vlaamse snapshots van bijvoorbeeld Roland Van Campenhout diep in de jaren zeventig in — of all places — Oudenaarde. Een juweel van een boekwerk, dat gelukkig ook zijn ondertitel volledig waarmaakt: een bewijs dat de bluesmuziek, in weerwil van haar naam, evenzeer gaat over seks en moed als over depressies en tegenspoed. [Wouter Bulckaert] Verberg tekst

In dit boek focust Johan Op de Beeck, bluesliefhebber en jarenlang journalist bij de VRT, op de vele links die er bestaan tussen blanke bluesmuzikanten uit Vlaanderen en hun grote, zwarte voorbeelden uit de Verenigde Staten. Na een voorwoord door jazzmuzikant Toots Tielemans, schetst Op de Beeck de opzet van het boek: hij vroeg aan bekende lokale bluesmannen als Roland Van Campenhout, Arno, Boogie Boy, Karel Bogaert, Wigbert en anderen naar hun held in de blues. Vervolgens vertelt hij waar de blues vandaan komt en hoe Amerikaanse en Europese blanken de muziek oppikten. Vervolgens lezen we wat de Vlaamse bluesmannen te vertellen hebben over legendarische platen en muzikanten als Robert Johnson, B.B. King, Muddy Waters en John Lee Hooker. Daarnaast vertellen ze tal van verhalen over hun ervaringen als liefhebber en als muzikant (sommigen ontmoetten hun helden ook). De auteur reeg hun verhalen aaneen tot een meanderend, maar boeiend boek Achteraan een ‘shoppinggids voor de liefhebber’, eindnoten, een bibliografie en een namenregister. Geïllustreerd met enkele zwart-witfoto’s. Verberg tekst